ඇය නොසිටියොත් – අඳුරු පසුබැසීම් අතරින් බැබළුණු ආරම්භයක්
කලාපෙරෙත් සන්සුන් වූ උදෑසනක්. පදවල්වලින් පිරුණු සළකුණු පොතක් ඇගේ වමන අතට සවන් දුන් විටය. කාමරේ කවුළුව අසළ සිටි උණුසුම් ලිපිය තවම නොවිසුණු තැලීමකින් දැවෙනවා වගේ හිතුණා.
කැලෑ පැහැයෙන් වටවූ ඇයගේ ලෝකය — තවමත් කුඹුරු වගා කරන අම්මාගේ හෙවුණු සෙරිනිටියාව වගේ — හුඟාක් දේවල් අර්ථවත් කළා.
පැරණි සෙරීපේපර් තැටියක් අසළින් බැලූ විට, ඇය සිහිකළේ, පළමු වරට කතාවක් ලියන්නට උත්සාහ කළ දවස. එදා ඇය ලියූයේ සෙරිනිටියාව ගැනමයි. අඳුරු පසුබැසීමකින් එළියට එන කුඩා ගමක්, එහි අඳිමින් ගිය සළකුණු, සහ අවසානයේ කාටවත් කියා නොකියූ වදනක් — “ඇය නොසිටියොත්, මම කවියෙක් නොවෙමි.”
ඒ කතාවේ චරිතයෝ අද ඇගේ පොත් පිටුවලින් බැබළෙයි. චිත්‍රයක් වී, පදයක් වී, නැතිනම් වදනක් වශයෙන්. කවියකගේ හදවතේ පියසරවලින් බිඳී බිඳී ගලා යන හෙරිකේන් එකක් වගේ.
ඇයගේ සෙරිනිටියාව, අද ඔබේ අතට පැමිණෙන්නෙයි — කතාවක් විදියට.
